Karanlıklarda Düşledim , Ben Seni.

KARANLIKLARDA DÜŞLEDİM, BEN SENİ…
Sen yanımda yıllardır yoktun.
Düşümde seni dileğim gibi düşledim.
Ellerini, gözlerini, yüzünü,
Beyaz tenini, kızıl sarı saçını,
Güzel gülüşünü, anlamlı bakışını,
“Bikerem “ ile başlayan tatlı sözlerini,
Senin olan ne varsa,
Hepsini…
Hepsini ben düşümde, yeniden canlandırdım.
Ayakların benimle birlikte yürüdü.
Dudakların benimle birlikte konuştu.
İçimdeki sevgiyle besledim seni.
Sana verdiğim doyumsuz sevgiyle,
Düşümde, farklılaştın.
Her geçen gün daha da güzelleştin.
Benimle bütünleştin,
Düşümde yeniden var ettim.
Ben SENİ…
Benimle birlikte, gezdin dolaştın,
Yeni yerler gördün.
Benimle birlikte kadehleri yudumladın.
Benim birlikte sigara içtin.
Benimle birlikte şarkı söyledin.
Benimle birlikte şiir yazdın.
Sevinci, kederi, gülmeyi eğlenmeyi,
Benimle birlikte sende yaşadın.
Ben SENİ,
Ayrılığımızın hasretini,
İçimde var ederek,
Her an seninle oldum.
Her zaman düşümde,
Ben SENİ, delice sevdim.
Düşümde seni var etmesem,
Seni sevmesem,
Seninle her an olmasam,
O anda yok olurdum, bu dünyada.
Ben ölürdüm…
Keşke, o ayrılığımız hiç olmasaydı.
Boşa geçen günlere hiç yanmasaydık.
Ya da, keşke!
Hiç karşıma çıkmasaydın,
Keşke! Seni hiç tanımasaydım.
Keşke, kelimesini de hiç konuşmazdım.
Sana âşık da olmazdım.
Seni bu deli gönlüm hiç bilmezdi.
Düşümde gönül verdiğim aşkı da yaşatmazdım.
Seni düşümde yıllardır yaşatmak için
Bu kadar uğraş da vermezdim.
Düşümde bile olsa,
Seni her an senden çok düşünmezdim.
Varlığımın ta kendisi olmazdın.
Karanlıklarda seni düşlemezdim.
Bir gün beni sevmeyeceğini,
Beni unutacağını düşünsem,
Ölmekten de beter olurdum.
Demek o beni sevmiyor,
Beni anlamıyor, diyerek,
Sonsuza dek;
Karanlıklarda, gezinirdim…
Düşlerimle, ben KAYBOLURDUM.
Bir daha hiç var olmacasına…