Karanlıklarda Şiiri - Rıfat Sevilgen

zifir bir hayatın içinde
bir kıvılcım bile görmedi gözlerim.
şimşekler çakardı,yıldırımlar düşerdi,kara gecelere,
ama bir ışıltı bile göremezdim...

kör değildi gözlerim,
göklerimdi kör olan,
kör kuyular gibiydi,gün ortaları
Güneş,sözüm ona Güneş,
salt ışık kaynağı olan Güneş;
bir kara delik oluveriyordu,bana gelince,
ve suyun donma noktasında varlığım oluyordu buz...

ta ki,ta ki; karanlıklar içinde,bir milyon yıl sonra,
sen ışıldayıncaya kadar,karanlıklara inat..

güneş gibi açtın sen karanlığıma

fakat; alışkın değildi gözlerim,
şiddetli,ışığına,nuruna..

şimdi yine bir körüm,
nurunla çünkü,gömüldüm karanlıklara..

olsun..olsun; senden gelsin karanlık,
Güneş; artık içimde....

seni tanımadan önce,zaten yüreğim de karanlıktı.

Sen karanlıklara fazla gelen eşsiz bir Güneş'sin

Nergis, sen şimdi neredesin.? .
Aramaya hacet yok..
Benden de içerdesin...
sen mutluysan; ben de olurum..

02.10.2009-DİYARBAKIR