Karanlıklar Treni Şiiri - Halil Tunç

Bakarsın bazen uzaklara
Var ile yok arasında kalanlara
Bakarsın bazen karanlıkta yaşayıp da
Aydınlığa dair kitap yazanlara
Aşkı bilmeyip, öksüz kelimelere imza atanlara
Bakarsın sadece ve baktığın ufuklarda tutuklu kalırsın öylece
Çığlık çığlığa ağlayan öksüz hikâyeler yazdım ben
Kâh karanlığa sevdalı güneşin dünyayı yakıp kavuruşlarını
Kâh toprağın yağmura olan karşılıksız aşkını
Lanetli kalbimle kelimeler yaktım ben
Kifayetsiz ve soluk soluğa...
Sensiz kapkara gecelerde
Bir roman gibi okuyorum aşkımızı
Ve seninle geçen her an için hep şükrediyorum.
Sevmeye layık görmediğin bu kalp paramparça artık,
Gönül dağlarında vurulmuş yaralı bir göçmen kuş gibi
Beni sende bırakıp, Hayaller şehrine son yolculuğa çıkıyor
Karanlıklar treninde, gözyaşlarıyla inleyen son yolculuğuna