Karanlıklar Şiiri - Selçuk Arslan

Ah bu içimde sonu gelmek bilmeyen kalabalıklar
Yusufi bir kuyunun içinde hapsedecek beni yanlızlıklar
Telaşlı başını alıp uzaklara giden bu insanlar
Bilinmez hangi koşturmanın içinde neyin telaşındalar

Dışımda kalabalıklar kalabalıklar ve kalabalıklar.
İçim tüm sezgisiyle yanlızlığa koşar adımlar.
Gürültülü bu kirli yaşantımın içinde can veren duygular
Toprağı keskin bir bıçak gibi boynumdan vururlar.

İçimde kalabalıklar kalabalıklar ve yüzyılık yanlızlıklar
Yağmurlu bir havada tril tril üşüyen bir çocuk var
Gözlerinde dolanıyor, kapkara siyah ve gürültülü bulutlar.
Taşlı, soğuk bir zeminin üzerinde elbisesiz kalan bu çocuklar
Ağlarlar, ağlarlar ve açlıktan toprağa uzanırlar.
Bu içimde kaçıncı çocuktur ölüme kucak açan ruhlar.
Yanlızlıktan kalabalıklar, içinde can veren çocuklar.