Karanlıklar Şiiri - Ferat Atalay

Hüzünlüyüm bu akşam sensizliğin efkarındayım
Yıldızlar bana küs heleki ay ışığı bana hüsran
Çingeneler teneke çalar duyulur uzaklardan
Sesleri yankılanır gecenin kapkaranlığından

Göz gözü görmez tamaşalarını olurya
Kıskanırsa ay belki çıkartır yüzünü
O zaman ruhlar kaybulur gene kalırım
Yalnızlığımla ağla ağla gözlerim ağla beni bir siz anladınız.

Sağamı solamı ileriye geriyemi gitsem
Her ne yöne gidersem gideyim gene hep
Aynı yerdeyim zamanın dipsiz bir
Koyu gibi karanlıklarda ömür ise yarıdan az

Aldı götürdü zaman herşemi heleki umutlarım
Onlar artık benden terk düşünemiyorum
Karanlıkları severim örterler belirginliğimin
Yaşlılılığı ve birde ortak olurlar yalnızlığıma

Yeni bir gün başlamak özere sehere doğru
Adım adım güneş doğsada içimdeki
Sancıyı ısıtamaz aydınlık benim karanlık yanım
Hesaplar baştan yanlış ömür kısaldıkça

Zaman sırtında kambur artık doğrultamazsın
Geçmiş yıllarını canlandırırsın anılarına bir bakış
Bir bakış atarsın gözlerini yumduğunda çocuk
Olursun bir anda olduğun yerde duraklarsın

Ağla ağla gözlerim ağla beni bir siz anladınız
Sizdende olmazsa bu Karanlıklar bir başka
Bir başka olurdu uçuşan ateş böcekleri
Konarlar taştantaşa Keşke gün hiç aydınlanmazsa

Karanlıktır gecenin rengi huzur ve sakin
Birde ne duyayım baykuş öter çıplak kayalardan
Selam salar ötelerden ruhlar oyanmazsa bari
Yoksa sıra geldimi kalpten ölürüm ecelden