Karanlıklar Şiiri - Selver Güvercin

Karanlıklar içinde buldum kendimi
Anlatamıyorum gecemi, mezarmı, kuyumu
Ne dostun sesi var, ne sevgilinin eli
Anladım tek başıma yalnız olduğumu

Ne sesimi duyan var, ne halimi bilen
Bir tek ben miyim bu karanlığa düşen
Uzun zaman oldu ne gelen var ne giden
Anladım sevgine aç, sana hasret olduğumu

Başımda yansa binlerce kandil yine karanlık
Yanımda konuşsa şehir halkı yine sessizlik
Uzansa binlerce el görüyorum senin elin yok
Anladım yalnız yaşamaya mahkum olduğumu