Karanlıklar Şiiri - Murat Kılıcaslan

Ufuk yine aldı koynuna güneşi,
Çöküyor karanlık yaralı gönlümün üstüne.
Belkide hiç bitmeyecek dertler başlıyor yine,
Gece de sardı bedenimi aldı gitti yaşama hevesimi.

Güneşin batmasıyla yollarda büründü yanlızlığa,
Sanmıştım ki yanlız ben varım kararan sokaklarda.
Oysa ki hergünün sonunda yanlızlığa mahkum olan,
Sokaklar, yollar, ve viran evler de benimle.

Onlar cansızdırlar, aşık olamazlar benim gibi.
Dert çekmezler onlar,bilmezler ki hayat ne acımasız.
Yine de en yakın dostum,tek sırdaşım onlardır benim,
Çünkü kahpe değildirler insanlar gibi.

Birgün bu karanlığı atarsam üstümden eğer,
Gün gelirde bende seversem birini,
Ölene dek sürmesini isterdim aşkımızın.
Dönmek istemezdim bir daha bu karanlıklara,
Bu acı yıllara...............