Karanlıklar Şiiri - Metin Ataolur

Karanlıklar, giftar çözümsüz bir bilmece,
Güneş doğmasın diye dua eder her gece..

Koynunda kim, neler var,daha gören olmadı,
Karanlıkta hiçbir göz yitiğini bulmadı..

Ağaçlar hep dev gibi üzerime geliyor..
Attığım her adımda, birşeyler haykırıyor..

Hissettiğim birşey var. gözüm onu görmüyor,
Bedensiz bir ruh gibi ben bensiz ilerliyor..

Biraz daha yürürsem sanki yok olacağım,
Fakat eğer durursam,gene kaybolacağım..

Çıkar yol karanlıkta durupta beklemekmi.?
Yoksa tevekkel deyip,yavaş yavaş gitmekmi?

Karanlıklar gecenin getirdiği hediye,
Seher vakti alınan götürülen geriye..

Örtü gibi kaplıyor afakı perde perde,
Gündüzün aydınlığı,saklanıyor,gecede..

Beynimde hep sorular.hışırtı,rüzgarmı ne?
Karanlıklar içinde kaybolan vücutmu ne?

Görünmeyen gizli el,şimdi beni tutacak,
Karanlıklar içine fırlatıpta atacak..

Korku endişe elem beynimde sabah oldu,
Karanlıklar, şimdilik zindanda otağ kurdu,

Çırpınırken kurtulup maksada ermek için,
Karanlıklar içinde kayboldum neden niçin..