Karanlıkla Konuşan Adam Şiiri - Ömer Duru

O gün başladı konuşmalar
Yanmayan sokak lambasıyla
Adımladığım karanlıklarla konuşmaya

Gözlerimde yalnız kaldın,
Terk ettiğin geceden
O kahve boncuklarımı yıkayan
Atıp gittiğin yağmurlara aldırmadan
O gün başladı konuşmalar

Dilimden düşmeyen heceye
Terketmeyen kabuslarım kaldı
Sokaktaki gölgen ile
Şavkın vurduğu peceye
Kaç kere gördüm aynı rüyayı
kaçı sığdı bir geceye

Doyamadığım gölgen uzuyor sokakta
Kaç rüya sığar uykusuz voltama
Kaç hayal kanatlanır o manzaraya
Metaforların sayısı kaç oldu?
Oluşan kaçıncı anafor?

Solan kaçıncı gönüllerim
Kaç kere söylendim körsen lambaya
Üşütme gölgeni
Yak kendini
Hem de beni.

O gün başladı konuşmalar

Sokak lambası kapattı kendini.
Geçerken altından,
Seni aydınlatır beni yakardı.
Şimdi sadece gölgeni yakıyor.

Yanmıyor lamba senden başkasına
Bakmıyor yağmur yüklü boncuklarım.

Gölgen uzadı mı sokakta lamba susuyor

Dilleri kelepçeli, elleri lal.
Ayakları kör, gözleri aksak.
Hepimize biraz sağır
Mayasından mı
Darasından mı
Daha vakur daha da ağır

Kıpırdamıyor gölgen yanmıyor lamba,
Yine gölgen sokakta

Her şey yanıyor,
yanmayan tek varlık bu lamba

Ne çok şey anlatıyor
Gölgenin uzunluğu
Sessiz Sokak, ışıksız lamba

O gün başladı konuşmalar
Dün gece kayboldum uzayan sen de,
Yattım üstüne gölgenin.

Alıştım derken mavi gökyüzüne
O gün başladı hasretin
Adımladığım karanlıklarda
Yüzümü sürmediğim yüzüne

Halbuki çam kokulu saçlarında aldığım nefesimi kesen durum
Bakışın buğulu başın dumanlı
Gözlerin uçurum

Eteğin taşmış, ağır mı attıkların
Yine kafama değdi dilinle fırlattıkların.

Bu temiz, pak, kaynamış sanki aşın da
Eteğindeki taşlar yıkanmış gibi gözyaşında

Off yine çok konuştun!
Eteğin ağır, bana yine sağır.

Sokağın ortasındayım yine.
Sarıldığım gölgende kızılcık şerbetli sancılara belenmiş umutlar uçtu bedenimden.

Kabuslar biçaredir, benimle kalır, kanatsız kalır ve yine uçamaz

Kabuslarım budanır
Benimle kalır.

Kabuslar,
Gölgen,
Lambasız sokak

Uzanmış gri gölgenle konuşmalar alır
Desenli yastıklarda uyumam.
Kabuslarım yıkanır.
Gölgem sensiz gölgenle kalır.
Dört yanım ışıksız dört yanım Sen
Her yanım aşksız her yerim uyanır.
...

DOST KALEMLER;

Karanlıkta bir adam
Karanlıkla konuşan...

Bir kadın ki, karanlıktan daha da gece
Bir kadın konuşuyor, susarak tüm geceye...

Karanlığa karışan bir adam
Adama karışmayan gece...

Kadına, serpe serpe yağan karanlık
Kadının adamda, hüküm sürdüğü sultanlık...

Adam meftun geceye, karanlığa aşık
Kadın karanlıkta bile güneşten daha ışık...

Adam karanlığın içinde vurgun kadına
Kadın gölgesiyle bile nekes adama...

Adam kadın diye sarılır hep geceye
Kadın çeker gider, bir sonraki geceye...

Çok sevdim "karanlıkla konuşan adam"ı
Karanlığın içinde ışık hüzmeleri, yıldızlar vardı, ve karanlık aslında, gündüzden bile aydınlıktı...

Yüreğin gam çekmesin dost kalem
========
SAHRA YAREN 27.12.2020