Karanlık yankısı Şiiri - Nisa Pişkin

Tanımıyorum kendimi aynalarda
Öyleki ağlarını örmüş kader tuzaklarla
Kaçmaya çalıştığım bucaklarda
Yakalaniyorum kendime aynalarda
Öyle bir sükunet ki vücudumu saran
Sessizliğinde muma tutulmuş kibrit yatan
Bu devirde nerde var ki yüreğimi yakan
Öyle bir sükunet ki sesi var kulakta yankılanan
Açtım pencerelerini hayatın işleyişine
Meğerse ne çok birikmiş varmış evimde
Yorgunluğu da güzel şan şöhret içinde
Pencereden bakakaldım gemilerine
Türlü türlü çiçek ektim bahçeme
Gül, sümbül, Lale,menekşe
Birbirinden güzeldi hepsi kendimce
Surlarını örmüştüm birde bahçeye
Ondandır ya beni bulmaz oldu mutluluk
Her gün teselliye gelir uğruma yalnızlık
Ne de güzel kollarını açar bana karanlık
Öyle ki gözlerim dolar ne zaman görsem aydınlık