Karanlık ve son Şiiri - Ünal Kanli

Selam be Karanlık!
Merhaba Dostum.
Yok yok
Bu seninle son muhabbetim,
Yüreğimde bir çok duygudan yoksun,
Yokluk demişken …;
Nasıl başlayacağımı da bilmiyorum,
Hani olsaydı o dediğin,
Doğuştan olsa gerek yüzümdeki ifade,
Bırak kalsın gündüzden ne olmuşsa geride,
Çizgisel olmaz zaten zifirinlede örtme,
Bırak çıplak bir günün eseri olsun,
Kör bir ressamın çizdiği okyanus gibi,
Ay’a, yıldız’a bir yol olsun,
Sağır bir müzisyenin verdiği nota gibi,
Bırak yalpalasın dertler…
Dalgaya düşmüş bir gemi gibi.
Yaşanmış ne varsa dökülsün yüreğimden,
Hiçbir eseri kalmasın artık,
Parçalanmış bir heykel gibi.
Bütün maziyi sende olan kuyu’ya gömdüm,
Olmasın artık saat dört.
Yalan bitsin, sebepler bitsin.
Tan ağarmasın, kahpelik bitsin.
Ulan dostlukta bitsin be Karanlık
Çünkü bu seninle son sohbetim,
Eyvallah karanlık.