Karanlık ve Ben Şiiri - İsmail Türkmen

Karanlık ve Ben
Karanlık ve ben yağmurda ıslandık
Akan yağmur değil gökyüzünden
Yürek yaramdan akan yaşlar aslında
Sen bilemezsin yüreğinde sulu yara yok

Yanmıyor için kor alevlere sarılmamış
Yağmur buhar olmuyor düşmeden dosta
Dev dalgalar boğarken zihnindeki düşleri
Yaşamıyor gök karalığında yar gözleri

Yanan ocak ateşi değil yağmur altında
Boranın savurduğu küller odunsu değil
Yüreğimde yaranın alev renkli kabukları
Yanıyor içimde özlem kor alevlere sarılmış

Dost sen, yağmursun sağanak olmuş
Gözyaşlarımsın kor alevlere sarılmış
Yaşlar akarken karalığında gecenin
En ağırısın yazılamayan hecelerimin

Göy yüzü ağlıyor yalnızlığına senle
Yıldızlar yaren olmuş soğuk düşlerle
Birleşince bulutlar, yukarılardan yerle
Karanlık ve ben birleştik ıslak düşlerle

Menekşeye benzetirken bakışlarını
Akzambaklarda aradım yay kaşlarını
Katıp düşlere, beyazlaştırdı saçlarını
Geceye inat yağan yağmur gözyaşlarını

Dost diye sarıldım damlalar düşmeden
Her yağmura sadakatle gökyüzünden
Dosttan başka kelam çıkmadı dilimden
Kor ateş oldu döküldü ihanet yüreğimden

Papatyalar al olmuş, güller, gece siyahı
Kanlı gözlerle beklerim derman sabahı
Gece yağmur edip döktükçe yüreğime ahı
Düşlerime tablo olur, dost dikenin siyahı

Karanlık ve ben yaşarken acıyı yağmurda
Bulutlar gözyaşı döküyor belki de yukarıda
İnce gülümsemeler nakış olmuş dudağında
Gece ve buluştuk dostluğun yaren bağında