Karanlık Sükûtunda Gecenin

Yavaş yavaş akıp giderken yılların yorgunluğuyla zaman,
Ufkun sonsuzluğunda kaybolur sisli gözlerim ...
Duvarlar tiyatro perdesi , mazi karanlık bir duman,
Bembeyaz kefenler içinde ürperir , son nefesinde sözlerim ...

Âmâ suskunluğuyla ferman yazar , ökselenmiş sokaklara karanlık ...
Sükûtu feryâd ; dinleyeni bir kalem , bir de defteri yalnız ,
Hüznünde hazanın , hazan ki bin asırlık ...
Bir pencere kenarında , yalnızlığıyla yalnız ...

Fersiz gözlerinde sonsuzluk biçemiyle uzaklık ...
Yanaklarından süzülen sımsıcak , hırçın sağanaklar ...
Bu nasıl esâret ? Ki mâteminde müebbed tutsaklık ...
Sarhoş fikirlerin harbinde , uğultular içinde çığlıklar ...

Sevginin , merhametin buhranıyla , firâri benliği arayışta .
Merhamet ki en ağır suç , nazarında idamlık
Kinle bilenir olmuş nicedir kalemi , kalp kırgınlığıyla
Her zerresine işlemiş yeis ; ömürlük , değil bir anlık ...

Bu yüzden mesken tutmuş karanlık sükûtunu gecenin
Haykırmak varken sükût etmiş sadece , susmuş yalnız !!
Yıllanmış şarap tadında şiirler yazmış ardından gidenin
Bir ömür tüketmiş düşlerinde , yalnızlığıyla kol kola , yalnızlığıyla yalnız ...!!

22 Mart 2017