Karanlık sözlerime rağmen

Pencerelerin asık suratları,
Insanların yanlış bakışlarına olan kırgınlıkları,
Hasta bir günün eteğinden çektim elimi
Zordu sıyrılması alışılmışlıklardan
Domino taşları gibi hastalıklarımız vardı .
Tüm suçlarımızı kimin içine tıkıştırdık böyle ?
Gelenler sinsice mi sızmıştı aramıza,
Sormuş muyduk hiç?
Var mıydı bizim de bir sorumuz ?

Gün doğarken soruları da beraberinde getirir
Kime ne bundan?
Göremiyorum hiçbir yerde bir Umurcuk tohumu
Gün bize doğmuyordu belli ki
Kaç gün yaşadım parmaklarımı geçmez
Sadece bir gün yaşadım ben,
Doğduğum gün!
Diğerleri ise o günün hep devamı
Kapalı zihnimin körelmiş devrelerinden ibaret.

Burnumda devamlı bir esaretin kokusu
Şimdi ise yok rahatsızlığım ,alıştım
Alıştı burnumun tomurcukları buna.
Bazen yaftalı yastığım
Bazen de çiğnenmiş ama hala var olan
Emziğim hatırlatıyor silik kavgalarımı

Perdelerle tokalaşıyorum
Yaptığım sözleşmenin sivri ucu
Söz verdi bastırılmış dürtüleri gizleyecekti.
Asık suratlı pencereler ve içlerinde bulunan
O en vahşi , dev zulümler gizlenecekti benden
Bilemedi istikametini
Yarıyor şimdi o sivri uç beni
Her gerçek ,zinciri kopmuş bir köpek gibi
Rengini veriyor kanlı gövdeden
Nereye?
Hiçbir insanın var olmadığı saklı vadiye
Şimdi her biri bir yankı halinde
Geri dönüyor kanlı gövdeme .

Ben ve sesim baş başa çay içiyoruz.
Ne bir cıvıltı ne de yeni yetme bir heyecan
Zira hiçbir çocuk sevmedi omuzlarımı
Fazlasıyla sert ve kemiksiydi onlar
Ah ama bilemezlerdi ki
Omuzlarımdaydı o seslerin tercümesi
Ve karanlık ,ve karanlık sözlerime rağmen
Binlerce tatlı telaşım da vardı...