Hangi noktada başlamıştı yolculuğum bilmiyorum ama gözlerimi hayata açtığımda henüz başlamamıştı bunu çok iyi biliyorum işte..Herkes ilk ne zaman neyi ümit ettiğini bilmez ama ben biliyorum.ilk kalem silgi kokan sıralarda yeni oturmaya başladığımda Özgür Hoca'mın öğretmeye çalıştığı dik ve eğik çizgileri çizebilmeyi ümit etmiştim.
Dün gibi aklımda..
Ama bu küçük ümidimdi; baktığımı resimli hikaye kitapları, masalları o kadar güzel görünüyorlardı ki gözüme, öğretmenimin okumayı öğretmesini çok büyük sabırsızlıkla bekliyordum. Ve işte bu benim ilk büyük ümidimdi, hiç hayal kırıklığına uğramadan, kırılmadan elde ettiğim, sahip olduğum oldu.
Fakat sonraları hiçbir şey beklediğim gibi olmadı. Ümitler, hayaller çoğaldıkça gözyaşı yağmurları daha çok yağdı gözpınarlarından, hayat daha çok kırdı henüz çok genç yüreğimizi…
Ama yılmadım ve her zaman taşıdığım adım gibi güçlü olmak istedim ve öyle inandım taki o geceye kadar. Odamın, bakıldığında yıldızlara ve aya dokunabilecek yakınlıkta küçük bir balkonu var. Yazın kuşlar kelebekler, çiçekler kıskanır, kışın ise yağmur ve kar kıskanır gökyüzü ile bitmeyen sohbetlerimizi…
Nedensiz değildi hiçbir şey. Lakin cevapsız kalabiliyordu sorular. Niçindi bu ahbaplık? Aramaya koyuldum cevabı Şubat sonunda gecenin en derin karalığında kendimi hakimiyetini sessizliğin aldığı karmaşık bir sokakta buldum. Her yer başka bir şehrin sokakları kadar yabancı ve ürkütücüydü… Bir sokak başını geçerek adımımı attığım ilk yolda yürümeye başladım. Daha önce hiç fark etmediğim ve bende farklı duygular uyandıran ayak seslerimi duydum; Farklı duygular uyandıran ayak sesleri…yürümek istedim. Amaçsızca uzaklaşmak istedim yaşadığım şehirden, sevdiğim insanlardan, buldum ve bulmak istediklerimden, her şeyden, her şeyden hatta mümkünse kendimden…
Bir yandan hep güçsüzlüğün simgesi olarak yıllarca sakladığım gözyaşlarımı akıtıyor bir yandan da dilime takılan bir şiir mırıldanıyordum.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta