Karanlık sokaklar meskenim oldu

gecelerin cefasıdır yanlız bana kalan
ısıssız ve sakin sokaklarda serserice dolaşan
esen yel seni anlatıyor sanki bana
avuclarımı actım yaradanım yanlız sana

bomboş sokaklar dostum arkadaşım şimdi
gözlerim karanlığa alışmış bir serseri
parke taşlarına oturuyorum gözlerim dolu
allahıma yalvarıyorum yok bu aşkın sonu

ısısız sokaklarda kendi kendime konuşuyorum
köhnemiş yosun tutmuş duvarlara seni soruyorum
adını sokak lambalarının altında yazıyorum
parke taşlarına düştüm artık kalkamıyorum