Karanlık Şiir Şiiri - Şair Tuğrull

Can parelendi yar, beden bütün kaldı
Heves bitti nefes bitti haz bitti
Geriye bir kuru yaşam kaldı

Dondum ama soğuktan değil
Duygularımı içimden söküp aldılar
Bu yaşımda yaşamla olan bağlarım...
Ah, ölümle olan bağlarım
Korkarım ben arafta kaldım
Ağlarım ama gözlerimden yaş akmaz
Zaten bu dünya da ağlamaya değmez
Gözlerimle gördüm
Aslında gözlerim de kördü
Yalnız bir kuşun kanat çırpışını
İzlememe izin verdiler
Onda da kuşun kanatlarından vurdular

Can parelendi yar, beden bütün kaldı
Bana ölmeyi yaşam tavsiye etti,
Yaşamayı ölüm...

Bir gün batımıyla karanlığa büründüm
Kimse görmedi beni onca aydınlıkta
Oysa el ettim, zıpladım, yardım istedim
Ancak karanlık olmakmış kaderim
Sonra bütün karanlıkları söküp atmayı diledim
Biraz da aydınlık dilendim
Ne oldu? Durgun sularda sallanmaktan başka
El ettim, zıpladım, yardım istedim
Sonuçsuzdu, sonra ne diledim ne dilendim
Bir ağacın altında öylece oturdum
Tekrar gün doğumunu bekledim.