Karanlık Sevdam Şiiri - Erdal Ebem

Hastalanmış ruhumun, tek çaresi sen idin
Dalga boyu uzanan, hayalin yaktı beni.
Semada ki yıldızın, yekparesi sen idin
Bir şimşek gürültüsü, ortaya yıktı beni.

Duygular perdah perdah dizilmiş yüreğimde,
Anlamsız hecelerle savaşım bitmez benim,
Hayat denen sınavda, kelepçe bileğimde,
Ahu zarım sınırsız, bülbülüm ötmez benim.

Heyhat demek nafile karşılık yok sözüme,
Sevdayadır isyanım, güleceksen gül dünya,
Bir kerecik bakmadı, feri gitmiş gözüme,
Böyle azap neyime, öleceksen öl dünya.

Kurtuluş diye koştum ardı sıra sevdaya,
Meğerse şu dünyada, mutluluk yalan imiş.
Nerden tutuldum bilmem, o gizemli edaya,
Gördüm ki aşk denilen, hayalde kalan imiş.

Alaca karanlıkta doğan talihsiz ömrüm,
Gökkuşağı altında, hayal kurup duruyor,
Virane bir hayatta, işledim hadsiz cürüm,
Güller bile bahtıma, darbe vurup duruyor

Zaman hep sırt çevirmiş garip görmüş halimi,
Bağrı yanık bir kulu, hor görmek suç değil mi?
Yaşanan bunca tuzak, eğdi, büktü belimi
En büyük gerçek insan, en büyük hiç değil mi