Karanlık Sevda Şiiri - Köksal Akar

Gözbebeklerin yorgun, başın hülyalı yine;
Anlat… Seni ağlatan bu karanlık sevda mı?
Çevir mahzun yüzünü, eş tutma matemine;
Hüzün aydınlatmasın yeter, gamlı odamı.
Yeter sana ağlamak kadar yakın durduğum,
Yeter gözyaşlarıma kelepçeler vurduğum…

Oysa büyümelisin sen masmavi sularda,
Sevda kadar gizemli kalmalısın her vakit…
Beni düşünme sakın o derin uykularda,
Bu karanlık hülyadan kendini al; al da git…
Ayrılık bestesini yeter çalıp durduğun,
Yeter kirpiklerinle can evimden vurduğun…

Bende seni görmeyen gözleredir isyanım;
Bende sen kadar büyük yalnızlığa muhtacım…
Kahra gülümseyecek kadar asil bir yanım,
Nice bahtsız Mecnun’a bile dermandır acım…
Yeter karanlıklara hayalini sorduğum,
Yeter gördüğüm düşü hasretine yorduğum.
Yeter gözyaşlarıma kelepçeler vurduğum…