Karanlık Senaryo Şiiri - Zagros Cetinkaya

I

hayatın omuzlarıma bindiği bir akşam üstüydü
acıların merkezine
yalnızlığın başkentinde
burjuvazi aşklar yaşanıyordu
korkuyordum
gelişimi bozuk genler taşıyordu aşk
lokomotif zamanlara
molotof sesleri eşlik ediyordu
ben ise seni düşlüyordum
gülümseyen çocuk yüzümle
büyüyordum direnmeye…

ardın sıra seni izliyordum
bilmiyordun
yazılmış onlarca şiir
yarım bırakılmış kafiyelerimin arasında
bulunamayan bir tarihçi!
bilimcinin merak ettiği
felsefenin araştırdığı!
aramasın kimseler
bulamaz kimse
bir ben biliyorum niçin yandığımı

II

ne kadar zaman geçti
ne kadar unutuldum
hatırlananların arasında
ne kadar sancıtan yanlarımı acıttım hatırlamıyorum
izin vermiyorum artık
hiç bir yaram kabuk bağlasın
kanatıyorum pervasızca
nedenini bilmeden
belki de acı çekmek tanınmıyordu!
güzele, güzeller güzeldir!

sus puz olmuş tenler
susuşan eskimiş yüzler
sökülmüş bir dikiş izi gibi
hep izi kalan gözler
haykırmaktan bıkmadım!

seviyorum acı çekmeyi!
bak yeni bir pratisyen yetiştiriliyormuş
aşklarımı iyileştirecek!
kanayan yaralarımı saracak!
tekrardan halka açık umimi kalabalıklarda
aşka sunacakmış!
s.ktirin gidin! ...

III

çıtı- pıtı sevgililer
abesleşmiş tenler!
açığa çıkarılmış vuruşmalar
sır perdesinin aralandığı gözler
herşeyin bulunup da
insanların yeni baştan yaratılamadığı bu kent
intiharlar kuşanıyorum sevgide patlamak için
tüm kirlerinden arındırmak için!

serseri bir mayınım
kork benden eyy şehir!
üroloğu bozuk aşk!
korkun benden!
gözlerinizden doğdum
tene düştüğümde yaralandığım
dudaklara vardığımda öldüğüm!
korkmuyorum ısla/t/n/maktan
sulandıkca yaşayacağız! ...

trajedisi komik bir sahnedir hayat
acılardan sonra kahkahalarlan öleceksin!
karanlık senaryoda!