Karanlık sarıyor acımasızca gök kubbeyi

bana
böyle ölümüne yokluğunu hissettiren neydi?
bunaklar gibiydim.
beynimde
düğümleni, düğümleni veriyor kelimeler,
her batan güneşten
bir iz kalır zannediyor hafızam,
yüzümde çizgiler
alnımda çizgiler
gönlümde
büyüdükçe büyüyen bir uçururum
ve
rüzgar okşuyor yanaklarımı usul usul
nenemin söylediği türküler geliyor aklıma
hangi dağdan kopar gelir bu yel
her taraf bana yabancı
herkes bana el
uzatı veriyor ellerini
bir şeyler almak istiyor
ruhumun derinliklerindeki
sevgiyi
asırlık çınarlar gibi
kök salmış binlerce metre dibe
şu karşı da batan güneşten kalan izlerde
görür gibi oluyor gözlerim
çektiğim çileyi
kim
kim anlayacak ki
söylediğim sözleri
milyonlarca gürültü kulaklarımda
şimdi
karanlık sarıyor
acımasızca gök kubbeyi