Karanlık Rıhtım Şiiri - Arda İnal

Sen,sevgi denizimdeki son liman,
Gitmeye kıyamadığım rıhtımsın,
Issız, puslu, karanlık...
Dalgalar o rıhtımı dövüyor şimdi.
Rüzgarlar sana kırılmış,
Beni bir kere üzdün diye.
Ben senin için her ağladığımda,
Akşamyıldızı bulutlara saklanmış.
Ormanlar gözyaşı dökmüş sonbaharla bir,
Ne zaman o rıhtıma gitsem,
Elime alıp mızıkamı,
Çalarım beni ağlatan şarkıları.
Önce gün batımı dostum olur,
Sonra yıldızlar ve yakamoz.
Nihayet açabiliriz şarabı.
Biraz ekmek, biraz peynir...
Bu akşam deniz, çok kalabalık.
Balıklar toplaşmış, derdimi dinler,
Yunuslar karaya vurur kendini.
Martılar ağlar..
Koyu çığlıklarıyla yırtar semayı,
Bir Türkü tuttururum kendi kendime,
İçleri dağlayan bir Türkü.
Herkes duyar Türkümü senden başka.
Her can, bir ah çeker içten içe.
Ama sen duymazsın.
Şilepler gelir, tekneler, botlar,
Ama sen içinde olmazsın.
İçinde kağıt olan şişeler vurur kıyıya,
Kağıdın içi benim değil.
Dalgalar gelir, rüzgar gelir, güneş gelir,
Sen yine yoksun.
Bir gün, alır başımı giderim.
Keskin, sarp kayalıklara.
Salya sümük ağlayarak,
Haykırarak ufka bakarım.
Yavaşça yaklaşırım yarlara,
Kollarımı açar, gözlerimi kaparım.
Bir tek güneş tanık olur,
Yaşamın son çırpınışlarına.
Artık ölüme kucak açtım,
Saçlarım boşluğu dövüyor, vücudum havayı.
Birden bir el dokunuyor omzuma,
Soğuk, narin ve hafif bir el.
Arkama bakıyorum son bir kez,
Bembeyaz giysin, tüyden kanatlarınla,
Sen gelmişsin, beni almaya.