Karanlık Oda Şiiri - Pınar Öz

Karanlık bir odasın sen bu bedende
Girmekten korktuğum.
Ama içimde beslediğim, korktukça büyüttüğüm...
Kapını her aralamaya kalkıştığımda
Daha çıkan gıcırtıdan ürperip, koşarak uzaklaştığım,
Yüzlerce kez cesaretimi toplamaya çalışıp yanına geldiğim.
Bende olup da nasıl bu kadar tanınmazsın
Hangi ara oluşturdum seni
İçine neleri sakladım
Sonra neden unuttum?

Bu gizem, anahtar elinde beklemekle aralanmıyor ki
Bir güç, cılız da olsa bir ışık lazım bana
O tozlu anılara yansıyacak.
Atabilsem bir ilk adımı
İşte o zaman her yer tanıdık gelecek, biliyorum.
Çözülmeye başlayacak gittikçe tüm o karanlık.
Gittikçe güçlenecek o cılız aydınlık.
Sonra, daha kim korkutabilir ki beni...