Karanlık mı? Bir mumluk

Yine akşam oldu...
Yine güneş kapattı gözlerini...
Yine kuşlar girdi yuvalarına...
Yine girdik yuvamıza...
Artık başka bir âleme
Merhaba, diyor mekanımız...
Merhaba, diyoruz
Yarasalar çıkıyor yuvalarından...
Baykuşlar konuyor damlara...
Karanlığın tellalları;
Karanlığın kara habercileri!...

Yine akşam oldu...
Üzerimizi kaplıyor karanlık,
Kara bir örtü gibi...
Karardı yinen ruhum...
Karardı yine gönlüm...
Karardı duygularım... düşüncelerim...
Kara bir bulut çöküyor yüreğime...
Kara bir düğüm oluyor,
Sözcükler gırtlağımda...
Dedim ya...
Yarasalar çıktı meydanlara...
Baykuşlar çöreklendi damlara...

Yine akşam oldu...
Yine sen geldin aklıma,
Bütün karanlıklara inat,
Bütün karanlıkların aksine!...
Işık oluyorsun gönlüme,
Özleminle teselli oluyorum,
Derdinle dertlere bürünüyorum...
Karanlık dertlerimi bırakıp,
Karanlığı dert ediniyorum...
Sen geliyorsun aklıma...
Karanlıkta dimdik yürüyüşümüz,
Ellerimizde ışıklarla...

Hani yarasalar meydanlara çıkmayacaktı?...
Hani baykuşlar kaderimiz olmayacaktı?...
Hani karanlıklar olmayacaktı?...
Boğacaktık, ellerimizde ışıklarla...
Ve güneş gözlerini kapamayacaktı...
Ama yine akşam oldu;
Zifiri karanlığın ilk damlaları!...

Yine akşam oldu...
Yine koyu bir sessizlik!...
Şafağa daha saatler var...
Aydınlığa...
Yarasaların gözden kaybolmasına,
Daha saatler var...
Bu saatlerde ne yapsam?...
Bilmem ki...
Elimde bir mum dirensem mi karanlığa?...
Yoksa...
Benim için hazırlanan yatağa
Uzatsam mı kendimi?...
Hayır!... mumu söndürmemeliyim...
Ta ki şafakla buluşturana dek!...
Hem şurda şafağa ne kaldı?...
Topu topu birkaç saat...
Şafaktan önce ben sönsem de,
Sönmemeli mum!...
Ulaşmalı şafağa...
Ulaşmalı!...
12.10.2000