Karanlık Kuyu Şiiri - Deniz Günçal

Bir kuyu ne kadar aydınlıksa,
aydınlığım o kadar
Kimi görsem kusuyorum
Tükürüyor suratıma kim beni görse
Kafamı vura vura bekliyorum
Bütün duvarlar tanır beni
İçim, bütün şüphelerin düştüğü yer

Bir kuyu ne kadar aydınlıksa,
aydınlığım o kadar
Geçip geçip aynanın karşısına
üstü açılmamış küfürler ediyorum
Sizi de es geçmez ağzım
Bir orda birleşiyoruz
O bok çukurunda

Bir kuyu ne kadar aydınlıksa,
aydınlığım o kadar
Aklımdan geçenler her gün manşette
Bütün gözlerin bakış alanındayım
Umut ettiklerim sizin umurunuza bile gelmez
Seçemiyorum mutluluğu bu kadar kalabalıkta

Bir kuyu ne kadar aydınlıksa,
aydınlığım o kadar
Bitirmeden bir hüznü öbürüne geçiyorum
Yanından bile geçmiyorum bir çiçeğin
Solmuş bir çiçeğin
Koparılmış bir çiçeğin
Beynimde hep bir uğultu
Fırtınasız geçmiyor, ömrüm diyorum, ömrüm
İçimde hep bir kusma isteği
İntiharı yalnız düşünmüyorum.