(Karanlık Kör Sokakların Centinmen 25 Yim)

bakma bana küçügüm bak ma öyle mahsun mahsun
bilirim bende bu sokakları bilirim bu ısısız ışıkları
ben de senin gibiyken bakardım bu bonboş dünyaya
bilirim küçüğüm bilirim adımı duymuşsundur belki centilmendir bu sokaklarda aldım ismimi
kimse benim gibi cömert centilmen davranmadı bu sokaklara

her gece soğuk banklara yatıp titreyerek uyandığımı
bazen bir sıcaklık aradığımda kimse yok tu küçügüm
öyleya sende yaşıyorsundur yaşadığım o günleri
bak ben eskiden okuma yazma bilmezdim
ama bu yalan dünya hıı hıı beni şair yaptı be küçüğüm

her kesin çocugu kalem tutarken ben acıların kanadın da asılıydım
bir pervane gibi bir o sokakta bir başka yollarda
deli divane dolaşırdım ama hayata küsmedim küçügüm
centinmen davrandım bir gün bana güler diye

şimdi elinde bir kuru dilim ekmek var
suya batırıp yumuşatacaksın
sonra fırından çıkmış gibi taze deyip yiyeceksin
yani kendini kandırıp oh ne güzel diyeceksin
evet küçügüm işte böyle yapacaksın acı gerçek

bende derdim kızardım kendi kendime
neden benim bir toz pembe hayatım yok diye
neden akşamları bir sıcak corba içemiyorum diye
kahretsin babam olsa okşardı saçlarımı yavrum diye basardı bağrına
ama ne yazık ki küçügüm çok oldu onları kaybedeli
ben dogarken yani bu dünyaya gelirken
onlar göç etmişler bu yalan dünyaya
ben dogar doğmaz yanlızlıklarda büyüdüm ben de bir sokak çocuguyum

biliyormusun ben aşık oldum bir güzel bayana
gözleri o kadar güzel ki saçları ipeksi gibi
kar beyazım yüzü var kıp kırmızı yanakları
o nu çok seviyorum onsuz başka birşey düşünemiyorum
aşk bu olasa gerek küçügüm

ama bir şey varki o bilmiyor bu aşkı
dur gülme küçügüm gülme ne yapim açılamıyorum
centinmen liğim el ver miyor evet beni fark ediyor ama çekingen davranıyorum
aslında korkuyorum ya yok derse ya olmaz derse
bu sefer tamamen benden kaçacak off be küçügüm nezaman güleceğiz
ne zaman işte bu tamamen benim diye

şu banklarda yatarken bile sabahın ansız saatlerinde bile
çöpçüler kalk otel mi burası uyan evine git diyordu ya
işte o zaman donuyordum
içimi bir titretme tutuyordu
diyemiyordum benim bir aylem yok diye
ben sokak çocuguyum abi diyemiyordum
kötü konuşur diye korkuyordum kana kana ağlıyordum küçüğüm

ahhh be küçüğüm ahhhh dert keder bırakmayacak desene yakamızı
ben centinmen davrandıkça hayat zaman ve yalan dünya üstüme üstüme geldi
kahretti mahfetti bitirdi beni be küçügüm
baksana seni seviyorum diye açılamıyorum svdiğim kıza
ben nasıl yaşarım bu hayatı artık bilmiyorum
ha sen bana bakma sen benim gibi olma
cömert centinmen davranma bu yalan dünyaya

istersen gel tek göz bir evim var şimdi
yanımda kal ne bulursak onu yeriz
kardeş kerdeş geçinip gideriz
ne dersin?
yok abim yok sen bunları söyledin ya
yaşadığın onca şeyi söyledin ya yandı be yüregim centinmen abi
evet senin adını çok duydum bu zalim sokaklar da
mert bir kişi olduğunu hep söylediler bende öyle bildim seni
seni tanıdım ya çok mutluyom
bende abime bir şey söylim mi?
söyle küçügüm söyle

açıl sevdiğine be seni bu şekil seviyorum de?
olmasada hiç bir şeyim
seninle taşı yastığım esen rüzgarı yorganım yaş kuru topragı yatagım yaparım
ömrüm boyunca allahımdan sonra sana taparım
sevdiğim de be abi
haykır bağır ama anlat ona abim anlat
hadi hoşçaka abim gitmem gerek
hoşçakal küçügüm hoşça kal

söz ferman alçiçek