Karanlık Kazandı Şiiri - Mt Kim

karanlığın içine doğdum 20 yıl oluyor
beni ilk karşılayan kollar
anneminkiler cılız
bendim kendimi kollayan
ilk parlak aşağılıklığa karşı

çocukluğun deseler
yapay bir aydınlıkla parlardı
ve kimyasal kokardı
derim
ismimi unutmamın mümkün olmadığı
kadar kişinin
bana her gün hatırlattığını
söylerim

birçok sohbetlerimin
ve konuştuğum kişilerin
uzak durmam gereken sohbetler ve kişiler olduklarını
her zaman hatırlamasam da
bilirim
ve
aynaya bakmaktan gözlerimin yorulduğu
birçok akşam
kendimle baş başa olduğumdan
eminim

ilaçlar çok acı
fakat lazım
konuşmanın yasak olmadığı insanlar
duvara yazılı
tek kelime ile
"başkaları"

neler oluyor
hayır
hayır
içerisinde bulunduğum her şey yıkılıyor
yetişemediğim bir hızda devriliyor kuleler
her şey
olması gerektiği
hale dönüyor
olması gerektiği gibi
yani yerde
kimsenin ona basamadığı sivrilikte
ucundan tutacak kadar sert
kaldırdığımda eriycek üzüntüde
olabildiğim en hafif halimle bana bakıyor
sonunda kendim

oysa beni yalnız bıraksaydınız
hayatım akıp gitmesin
üzerime dökülsün diye koşturan
zavallı bir nehir gibi mi gözükürdüm size?
hiç koşamadığım bu hayatta yirmi yıl önceki kendimle son kez konuşabilsem..

bana yetişmeye çalış
ancak toparlanır parçalarım o güne
olduğum yer bulutsuz
biraz keskin
senden aldığım şu kolye
ve bileziğin
kanın çarpıp geri döndüğü bir duvar gibi
bileklerimi üşütüyor
ve beni yavaş yavaş boğuyor
çıkaramayacağımı bildiğin gibi
üşütmemse istediğin
toprağın altı soğuk
ama seni beklemek için ideal

ve bir ses duyarsan bil ki
o senin sesin