Karanlık Karanfil Şiiri - Nurcan Düzenli

Yok, olmuyor işte...
Korkuların kadar karanlık olan bir karanfile yaklaşmaz hiçbir yeşil.
Bilirsin, gecedir bu; güneş yoktur, gününe eş, yoktur.
Gülüşlerin karanlıktır, soğuktur, derindir ve gecedir.
Sarıldığın adam yalnızlıktır, yanlışlıktır, yanılmışlıktır.
Dokunur ya işte her gece kalbine bir kara.
Canını yakar ya kalbinin soğukluğu; o zaman hissedersin ellerinin yalnızlıkla dolduğunu, donduğunu.
Döktüğü takvim yaprakları, sadece zamanın gözyaşları...
Çünkü bilirsin, hiçbir yeşil karanlık bir karanfile can vermez, hayat vermez, onu beslemez.
Keskin bir rüzgar değer tenine, tenini sevmezsin.
Ne zaman bir karanfil görsen yeşilde yeşeren, karanlıktan nefret edersin.
Dokunamadığın içindir aydınlığın seni yok etmesi.
Yok olursun, yol olursun kaldırımlardan kalkamadan geceleri.
Her karanfil gülmez kaderine gerçek mutluluklar görmedikçe.
Görmezsin yeşili, göremediğin için gözlerini sevmezsin.
Sonra tuttuğun umut kadar elini tutamadığını fark edersin yeşilin,
Ellerine bakıp, ellerine küfredersin.
Ağlarsın, yanarsın, kanarsın...
Bir aydınlık olamadın karanlığa diye karanfilliğinden vazgeçersin.
Aşk olur, aşk ölür, çiçek solar, yeşil kahrolur, kara olur...
Zaman akıtırsın açık kalan yarana, gözyaşlarını silersin takvimin.
Kan`attığın karanfili istersin yanında yarına.
Geç olur, güç olur, gidersen suç, kalırsan öç olur.