Karanlık Kadifenin İlk Sözcüğü

Bir akşamüstüydü kapalı mahzene yerleştiğim gün
Işıklar söndü
Bilmediğim yüzlerce ses
Kulaklarım seslerin anlamlarını yitirmeye başladı
Zihnim…
Zihnime engel olamıyordum
Önce zihnim terk etti bedenimi, ardında ruhum…
O gece bilmediğim dilde çok ağladım
Bilmediğim şehirde bilmediğim yatarlarda hep seni düşündüm
Bilmediğim tatlı bir tebessüm oluştu sağ alt dudağımda
Ve bunu anladım, insan en yakınını göremezmiş
Neden insan hep uzaklarda ararmış bilmediği bir dili