Karanlık Issız Bir Sokak

Bir süre kaybettim kendimi,
Karanlık ıssız sokaklarda.
Düşündüklerimin ürpertisi kapladı içimi.
Üşüyorum.
Neden diye sormak,
Aptallıksa eğer,
Ben aptalım.
Hazmedemeyeceğim çok büyük bir lokma çiğnediğim.
Beynimin içindeki nedensiz seslenişler,
Gözyaşlarımı çağıran hüzünlü bir melodi gibi.
Yalnız kalmayı istemek mümkün.
Ama ya yalnız olmayı?
Yıldızları kapalı bir mekandayken göremezsin,
Hayal etmediğin sürece.
Olmadıklarını bir düşünsene,
O zaman hayal etmekten başka bir seçeneğin kalmaz.
Karanlık ıssız sokakları severim,
Aydınlık ve kalabalık hale getirebildiğim sürece.
Gerçekten yalnız ve korkmuş hissediyorsan,
Ancak o zaman anlarsın karanlıkta ve yalnız olduğunu.
Düşünceler ve hisler,
İki mıknatısın iki ayrı kutbu gibi.
Mesafeyi her zaman iyi ayarlamak gerekiyor.

23 Ocak 2000 Pazar 6:00 / İstanbul