Karanlık Hayat Şiiri - Selçuk Çaylak

Ölüm de yok yaşamak da
Sensizliğin ortasında
Karanlık bir mağaradayım
Sadece hüzün var sade gözyaşı
Ölüm de yok yaşamak da

Zifiri karanlık ve soğuk rüzgar
Sonu olmayan boş bir sokak
Ürkek ve kısa adımlarla
Yürür bir çocuk hıçkırarak
Zifiri karanlık ve soğuk rüzgar

Ne soylu bir rüzgar ne de yalnız bir gemi
Yoldaş olmadılar bu karanlık tünelde
Yalnız bahtsız bir gölge bırakmadı peşimi
Tek tutanağım sen oldun bu koskoca evrende
Ne soylu bir rüzgar ne de yalnız bir gemi

Ufukta kayboldukça güneş
Solmaya başladıkça kırmızı gül
Siyahlara bürünür yas tutar
Yorgun yaralı bir gönül
Ufukta kayboldukça güneş

Ruhumu ödünç alır siyah bir bulut
Önce şimşekler çakar
Sonra yağar her gece yağmur
Kalbimde hüzünden bir sel akar
Ruhumu ödünç alır siyah bir bulut