Karanlık Han... Şiiri - Aydanur Demirli

Kaç zaman oldu bilmiyorum,
Mavi gök kubbeyi göremez oldum.
Bir gece vaktiydi,
Ay yıldızları topladı gitti.
O gün bu gün ne haber verdi,
Nede geri geldi.
Tamda alışmıştım onların yokluğuna,
Güneşte doğmadı bir gün ufkuma.
Belki hep beraberlerdir dedim,
Güneş, ay, yıldızlar…
Bambaşka bir gök kubbeyi aydınlatırlar.
Lakin aklım almıyor,
Bence güneşim gitmedi…Onu çaldılar! ..
İyi de,
Koskoca güneşi nerelere sakladılar? ...

Bakmayın yüzüme öyle,
Çıldırmış yada deli diye.
Siz göremezsiniz,
Paslanmış zincirlerim var ellerimde.
Pranga üstüne pranga takılmış bileklerime.
Ordan oraya sürüklüyorum.
Her bir zincir ayrı ayrı,
İz bırakır bedenimde.
Halka halka, derince….

Bilen bilir,
Omuzlarım düşüktür.
Sebebi:
Kendi kendime olan yükümdür…

Sanki kafam bomboş bir han.
Odaları kocaman,
Pencereleri taştan.
Sürekli bir ses,
Kapılar çarpılmakta.
Ve birileri hep ağlamakta,
Duyuluyor…
Çığlıklar duvarları yalıyor…
Bir korkumu bu?
Neyin sesi bilinmez,
Yüreğimi yordukça yoruyor….

Koridorlar iç içe girmiş,
Hep aynı yere çıkıyor.
Ne yana gitsem duvar,
Ne yana dönsem taş…
Kulaklarımı kapatsam,
Susmuyor…
Gözlerimi kapatsam,
Bitmiyor bu telaş…
Bilinmez ne zaman görünür tekrar güneş,
Ay tutup getirir mi yıldızları?
Ya da avucumdaki anahtar
Açar mı dersiniz kapıları? ...