Karanlık Günler Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Uyanmak bile istemiyorum sensiz günlere,
Uykulara sığınıp sığınıp durmak istiyorum;
Acılarımı unutmak için,
Sızılarımı, elemlerimi, açmazlarımı,
İçine düştüğüm çileleri unutmak için.
Ne güneşim doğsun, ne pencerem aydınlansın,
Ne yaşam akıp gitsin kapımın dışında,
Ne beni bir arayan, uyandıran oldun,
Ne ne,
Ne halde olduğumu bir merak eden.
Yürek yaşamdan elini-eteğini çektimi bir kere
Artık
Varolmak bile istemiyor
Beden.

Ne hayrı var bana, sensiz geçen günlerin?
Güneş güneşe benzemiyor, ay aya, yıldızlar yıldızlara,
Su suyu andırmıyor,
Çamlar çam gibi kokmuyor, yosunlar yosun gibi,
Yağmurlar felaketi andırıyor, rüzgarlar hışımı,
Yataklar iğneli fıçı oluyor, yastıklar diken,
Ayaklar hep geri geri yürürken.

Koyu karanlıklar içinde kalmışım bir sensiz günlerde,
Karanlıklarım taş kadar, kaya kadar karanlık,
Ne ileri gidebiliyor ayaklarım, ne geri,
Ne yana, ne yöreye,
Tanrı ‘m karanlık günler göstermesin
Kimselere.

(ZAMANIN BİR DAR VAKTİ isimli Serbest Şiirler ‘inden > 11-12/100)