Karanlık gecelerde yanlız oturuyorum

Gecenin karanlığında yalnız oturuyorum,
Henüz uyumaya gitmiyorum, seni anımsadım..
Düşündüm, acaba şimdi ne yaptığını..
Su anda nerede oldugunu, ve belki ağladığını …
Su anda burada oldugunu düsünüyorum,
Beni kollarina alıp, seninle güldügümü
Yada ağlıyorum seninle, kederli olduğunda..
Burada keder müşterek, sadece yarım ne acı..
Penceremden bakıyorum ve hissediyorum bir kez daha,
Seni ilk kez gördüğüm anı..
Duyuyorum kalp atışını, hala farkına varıyorum..
Özlemimi anlıyorum..Öylesine yoksun..
Seni unutmak isterdim, fakat nasıl?..
Şimdi biliyorum ki seni tamamiyle asla unutmayacağımı..
Seni arayacağım ve bulacağım
Sonra haykıracağım herkesin önünde...
Sana ihtiyacım var, bunu söyle bana hergün,
Ve her an göster bana, seni ne denli istediğimi..
Öylece pencerenin önünden geri dönüyorum.
Ve beni kendine düşün, bu benim mutluğum..
Birtanem, düşüm ve umudum,
Belki de yarın karşılacak oluşumuz/ karşılaşma ihtimalimiz..