Karanlık Geceler Utansın

Ruhumda yine bir sancı kaynıyor, derinden derine
Gecenin zifiri karanlığı
Sararken içimi
Yüreğime akan
Sancı
Yüreğime akan
Ağı
Hiç bir ağıya
Hiç bir sancıya benzemiyor
Bu gece
Güneş görmemiş
Sevgiyle harmanlanmamış
Güne
Yol almayan
Kendi karanlığına mıhlanıp
Zulmün kılıcını kuşanan
Gece
Dert, korku dolu
Başkaldırmış acı çığlıklar
Dudaklarımdan
Dökülürken içime
Sol yanım, kundaklanan yakılıp yıkılan
Diyarbakır gibi yanıyor, büyüyen alevler var içimde

Yüreğim yıkılmaya meyilli, sevginin kimsesizliğinden
Sabah ayazı gibi buz kesildi benim çim
Yüzüme yine zifiri karanlık vuruyor
Deli deli esen
Rüzgâr gibi
Göğüs kafesimde
Bir göç
Bir sürgün vakti var
Ölümün peşine takılan
Yaprakları döken bir sonbaharın ardından
Hicrana bulanmış, Çemizgezek'in bir köyündeyim sanki

Gitmiş kaybolmuş mehtap, korku dolu gecelerimde
Karanlık her şeyin içinde
Tek seferlik ömrümde
Göğsümde saklı kalmamışsa
Bir nebze umut
Yıldısız geceler
Karanlık geceler utansın
Işığa düşman olanlar kahrolsun
Elbet
Buğulu gözlerimin enginliklerinden
Yüreğimin bir yerine
Bir şafak
Bir aydınlık düşer
Acı bende, umut sende
San geleceğim
Gelesi bahar'da
Ey umut
Sana güneş doğarken gökyüzün maviliğinden
Gecenin zifiri karanlığı, damla damla tükenen bir vakit

Mehmet Çobanoğlu
30.01.2022
İstanbul