Karanlık Geceler Şiiri - Halide Ekşioğlu

Ne çok şeye örtü oldun!
Karanlığını yırtmak isteyen,
Ölgün sokak lambalarına...
Kaldırımlarda akseden ayak seslerine..
Kimsesiz, ayyaş bir sarhoşun yalpalamalarına

Belki de güldün...!
Sessiz kahkahalarınla..
Ezilen kadınların, çocuklarının bağırışlarına karışan,
Gecekondulardan yükselen, çığlıklarına, dayak seslerine...
Sessizliğinde kulakları tırmalayan bu aryanın,
Sessiz hıçkırıklarla son bulmasına.

Şık bir binanın, üçüncü katından duyulan,
Bir erkekle, kadının ağdalı tartışmalarına...

Ne çok şeye örtü oldun..

Kuytu köşelerinde, bir sıcak nefes aradılar..
Hatta çatısı olmayan bir ev..
Rüzgarın kapısını çalmadığı bir yıkıntı,
Camlarından ışık girmeyen bir harabe,
Yaslanabilecekleri ıslak bir duvar.

Bazen yağan karla kapladın her şeyi,
Yumuşak bir yorganmışçasına.
Bazen dövündün durdun,
Kazıyıp silmek istedin her şeyi,
Sel gibi yağmurunla...

Hiç duymadın mı? ! ! O karanlıklarında….
Atılan çığlıkları,
Haykırılan yalvarışları,
Alınan son nefesleri...

Şimdi duy beni! ! !

Ben ağlamıyorum senin kollarında.
Korkmuyorum karanlıklarında.
Umutla bakıyorum gelecek yıllara.
Sevinçliyim, mutluyum.
İçimin huzuruyla.
Coşku doluyum yalnız kaldığımda.
Bazen hüzünlensem de...
Bu karamsarlığımdan değil, Aldanma!
Karanlığın yorgan,
Sessizliğin masal oluyor bana.
Huzurla uyuyorum kollarında.