Karanlık Geceler Şiiri - Ece Naz

Karanlık gecelerde sensizlikle çırpınırken gerçeği yalanı anladım..
Şu soğuk akşamlarda sensizliği yokluğu keşkeleri anladım...
Artık ellerim tutmaz oldu ya karanlık gecelerde...
Kalbim bir bardak gibi kırılıp atıldı ya senin ihanetinle...
Ayaklarım bedenim beni taşımaz oldu ya sensizlik yağmurunda...
İşte ben o zaman karanlık gecelere alıştım...
Sensizlikten korktum kimi zaman yorgun düştüm...
Şu hayatın ihanet yağmurunda ıslandım...
İşte ben o zaman sensiz gecelerin bana ihanetini anladım...
BİTTİ işte elvedayla süslenmiş sensizlikle gönderilmiş...
İhanetine bürünmüş sensizliğin sevdasından etkilenmiş...
Koca bir elvedayla gidiyorum...
Karanlık sensiz gecelere ne çok ihanet ettin ne çok kanattın şu sensiz kalbi...
Ne çok yağmur altına tuttun sevgimi...
Belki ıslanır tazeliğini yitirir diye...
Ama olmadı...
Yaramı her kanattığında sevgim biraz daha arttı...
Sensizlik yağmuruna tuttuğunda bedenim hep sen dedi...
Ama sonunda BiTTİ...
Hadi sensizliğin yağmurunda tekrar ıslat beni...
Tekrar yaramı kanat eskisi gibi kanat kanat ama acıtma...
Hadi git şimdi karanlık sokaklarda yalnız çaresiz bırak beni...
Koca bir sensizlikle...
Ve koca bir süslenmiş elvedayla GİT...