Karanlık Geceler Şiiri - Mehmet Ali Çıbıklı

Buluşurken gün geceyle her akşam,
Ben yine sensizim, ben yine yalnız.
Bu mu benim kaderim, bu mu dünyam?
Ben neden kadersiz, ben neden şanssız?

Karanlık çökerken geceye bir bir,
Bir coşkun sel gibi, coşar çağlarım.
Duygularım bir kez daha yenilir,
Kaderime, sensizliğe ağlarım.

Akar gözyaşlarım gönlüme doğru,
Hislerim boğulur o azgın suda.
Gelirken usulca gecenin sonu,
Bir ben uyumamış, herkes uykuda.

Götürürken güneş karanlığını,
Ben yine hislerimle başbaşayım.
Binbir umutla beklerim yarını,
İşte yine sensiz, umutlardayım.

Karanlık geceler bilir halimi,
Bir karanlık gece kadar olmadın.
Bir an olsun dinleyip de derdimi,
Gecelerde hiç gönlüme dolmadın.