Karanlık Gece Şiiri - Fatma Yeşil

Akşam oldu gün yine korkuyorum.
Günü bitirdim sabaha nasıl ulaşırım ki diyorum.
Yine gece nöbetlerine kaldım.
Ben hep senin aşkınla yandım.

Ne uzun geceymiş bitmek bilmedi.
Dertlerim ardı arkasına geldi.
Üstüme örttüğüm yorgan ise.
İgne misali sırtlarımı deldi.

Gökyüzüne bakıyorum bir sürü yıldız.
Elimi uzatsam beni de yanınıza alırmısınız.
Bütün evlerin ışıkları sönmüş.
İcimde bir karanlık, bir tek benim evim aydınlık.

Bu uzun geceler hep mi beni bekler.
Bende dermen kalmadı yürek ne eyler.
Bitecek sandığım bu koca karanlık.
Beni de içine çekmese artık.

Gecenin seyrine dalmışım.
O güzel yıldızlar sen diye bakmışım.
Seher vakti gelmiş de gelmişde çatmış.
Tenime değen soğuk rüzgar, beni yine evime bırakmış.

Ey ulu gecenin karanlıgı yıldızların ışıkları.
Bu gece de sizinleyim dökeceğims ize sırlarımı.
Sormayın neden biz diye bana.
Cevabım yok boyun bükerim size o anda.

Debelenirken bak yine sabah oldu.
Karanlıklar üstüne aydınlıklar dogdu.
Ne desem ki, bir gece daha son buldu.
Kalkacagım ama dizlerimde derman yok oldu.

Ben yine yandım kaldım acılarda.
Sen eğlencende keyfinde sefanda.
Kötü gecen bir gecenin sabahında.
Uykularımı istiyorum onu da verin bana.

Ne desem herşey boş biliyorum.
Ben bu gece uymak istiyorum.
Ey ulu yıldızlar sizede küstüm, söylüyorum.
Bundan sonra size de eşlik etmek istemiyorum.

Diyorum ama yapabilirmiyim bilmiyorum.
Kafamdan herşeyi, seni atmak istiyorum.
Yeni dogmuş bir bebek gibi.
Akşam yatıp da sabah kalkmak istiyorum.......