Karanlık bir evdir bu, çok büyük.
Kendi kendime yaptım,
Sessiz bir köşeden odacık odacık,
Çiğneyerek boz kağıdı,
Sızdırarak tutkal damlalarını,
Islık çalarak, kımıldatarak kulaklarımı,
Başka bir şeyler düşünerek.
Öyle çok mahzeni var ki evin,
Yılanbalığı kayganlığında oyuklar!
Bir baykuş misali değirmiyim,
Görürüm kendi ışığımda.
Her bir gün enik yavrulayabilirim
Ya da bir at doğurabilirim. Kımıldar karnım.
Daha çok harita yapmalıyım.
Şu iliksi tüneller!
Köstebek ellerle yiyerek ilerlerim yolumda.
Büsbütün-ağız yalar yalapşap çalıları
Ve et tencerelerini.
Yaşar eski bir kuyuda,
Taşlık bir çukurda. Kendi kabahatidir.
Şişkonun biridir.
Çakıl taşı kokuları, şalgamsı odalar.
Küçük burun delikleri soluk alır.
Küçük mütevazı sevgililer!
Değersiz şeyler, burunlar gibi kemiksiz,
Sıcak ve tahammül edilebilir
Kökün bağırsağında.
Buradadır şefkatli bir anne.
(1959)
Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 7.8.2009 09:56:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Dark House by Sylvia Plath This is a dark house, very big. I made it myself, Cell by cell from a quiet corner, Chewing at the grey paper, Oozing the glue drops, Whistling, wiggling my ears, Thinking of something else. It has so many cellars, Such eelish delvings! I am round as an owl, I see by my own light. Any day I may litter puppies Or mother a horse. My belly moves. I must make more maps. These marrowy tunnels! Moley-handed, I eat my way. All-mouth licks up the bushes And the pots of meat. He lives in an old well, A stoney hole. He's to blame. He's a fat sort. Pebble smells, turnipy chambers. Small nostrils are breathing. Little humble loves! Footlings, boneless as noses, It is warm and tolerable In the bowel of the root. Here's a cuddly mother. (1959)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!