Karanlık Dünyanmın Habercisi

Tebessüm düşmüş yüzüme
Ömründe hiç görmediği kadar masum ve sıcak gülüşü selamlıyor her yanı
Tarlabaşı’ndan çıkan o yokuşta...yaşamamıştır böyle bir güzelliği bu karanlık mekan...

Suskun bir yeni yıl sabahının taze demlerindeyim daha ama onca eskimişliği alıp götüren bir umudun avuç içinde gülüşlerim....
Gülüyor doğan güne; şaşkın, umarsız ve coşkuyla...

Şimdi daha mı güzel İstanbul ne? , bağırtılı caddelerin sadece huzurlu yansıması ilişiyor gözüme.
Şimdi daha mı yumuşak hava, bu sert kışın ortasında?
Yoksa ben senin soluksuz sıcaklığınla mı üşümüyorum? Dondurucu ayazda...
Gözlerim daha başka bakıyor; var olan ve daha önceleri içime, ruhuma batanlara...
Bunca sis bunca karanlığın ardında, ellerin uzanıyor ellerime ve ben kayboluyorum yeni dünyamda...
Yüzüme bıraktığın küçük sihirli dokunuşların şimdi aklımda,
Ve zamansız gidişleri öldürdüm ben senli diyarda...
Tenime değen her rüzgarda, seni çalıyorum sorgusuzca...

Beklediğim misin? Yoksa geciken sevdamın habercisi mi?
Bildiğim bir şey var ki gün ışığısın SEN karanlık dünyama.