Karanlık Dünyam Şiiri - Yusuf Kenan Atıcı

Ay doğsa da geceme, dünyam yine karanlık;
Gözümde fer kalmadı… Göremiyorum artık!
Yalnızlık dolu günler biter dendi: Aldandık;
Ay doğsa da geceme, dünyam yine karanlık…

Mutluluk mu? Huzur mu? Ne arasam acaba?
Sevgisiz bu dünyamda yaşamak bile caba.
Sade bir yaşam için onca verdiğim çaba;
Ay doğsa da geceme, dünyam yine karanlık…

Hasret mi bunca benim yaşadığım ızdırap?
Yalnızlığın hüznüyle yaşamım oldu harap…
Aydınlık günler artık, gönlüm için bir serap;
Ay doğsa da geceme, dünyam yine karanlık…

Deryada yılan görsem; Hep elimi uzattım,
Tutunacak dal diye her dem elimi attım!
Oysa elim boş kaldı… İyice dibe battım!
Ay doğsa da geceme, dünyam yine karanlık…

YufKA kulum, aşk ile Sevgiyi bitirmişim.
İnsanlarda gördüğüm umudu yitirmişim.
Karanlık bir dünyaya kendimi götürmüşüm;
Ay doğsa da geceme, dünyam yine karanlık…

YufKA