Karanlık Dünya Şiiri - Mehmet Yaşarer

karanlık görüyorum dünyayı.
ve soğuk,çok soğuk; terlerken üşüyorum.
çölün ortasında bir kum tanesiyim ama çölün derdini taşıyor omuzlarım.
kalkarken düşüyorum.

karanlık görüyorum dünyayı.
zifiri gecelerin zemheri soğuklarında,baharın gidiş hüznünden yapraklarını dökmüş bir ağacın altında üşürken,nefesinin buğusunu büyütüyorum yanaklarımda... gözbebeklerim büyüyor,beyazını işgal ediyor gözlerimin karası. prangalarla hemhal vücudum,ölüm ile kalım arası.

karanlık görüyorum dünyayı ve hilalini özlüyorum gözlerimin.
gelsin artık aydınlığım,lügatleri feryat ediyor sözlerimin.
gelsin artık ellerimi saksı yapıp büyüttüğüm güller solmadan...
çünkü
karanlık görüyorum dünyamı aydınlığa çeviren hilal olmadan..