Karanlık(devamı) Şiiri - Ünal Kanli

Ve sen..! zamana bırak diyorsun
Neyi, hangi zamana bırakayım ki?
Hangi zaman bekler ki bizi?
Ve hangi zaman alıp başını gitmemiş ki?
Ardına bile bakmadan
Umut diyorsun,hangi umut,kime umut?
Umut dediğin şey çıkar mı, bizden yana
Bütün umutlar bizden besleniyor zaten
Hem de açkarnına
Allah kahretsin …
Ne sayısalı, ne sözeli var bu hayatın.
Öylesine tuhaf ve meçhul bir sınav ki.
Lanet olsun…
Bir yanlış tüm doğruları siliyor.
Ve öylece kalıyorsun.
Ulan yine sabah oldu.
Bak yepyeni bir gün doğuyor.
Hadi kalk.
Sen yine masmavi bir gökyüzünün arkasına geç
Bense… boşver be karanlık
Kaldığım yerden yine devam ederim.
Nasıl olsa alıştım
Uykusuzluğa alıştım,çaresizliğe alıştım.
Düşünmeye alıştım,saçımdan ve sakalımdan;
Hergün bir tel ağartmaya alıştım
Ama onun yokluğuna alışamadım be karanlık…
Ve sen bana uyu diyorsun.
Nasıl uyurum eğer uyursam.
Hayalini kaybederim.
Çok vakte kalmam zaten ölür giderim.
Ben her iki durumda da kar ederim.
Yok yok….
Ne yaşadıklarıma pişmanım
Nede hayata küskün
Biliyorum faydası olmayacak bana dünün.
Bu günde zaten bitti.
Sadece sizlere biraz kırgınım
Hep bir ağız ettiniz.Sabret dediniz.
Sabrın sonu selamet.
Ulan bu sabır lafı tersten mi onlar
Bende ki son hep felaket.
Neyse ya hadi kalk.
Zaten saat dört.
Eğer uyursam üzerimi son defa sen ört.
Ve bir daha açmamak şartıyla
Hoşçakal be karanlık.
Eyvallah DOSTUM..