Karanlık Denizler Gibiydi Yalnızlığımız

Hep efsunlu bakıyordu bilge gözlerin
Damıtılmış mutlulukların gölgeliğiydi aşk
Şarap sağardın geceleri, düşle karışık
Yosun bekası gözlerin ışırdı uzak çöllerden
Ben yoklukla tokluğu değiş tokuş ederdim
Bir yorgunluk telvesi gibi sığardım içine
Bezirgân bakışlarıma dünyaları verirdin

Hayatın matrak bakışlarına hüzündü duruşum
Dalgayla sevişen rüzgârın hazin yalnızlığıydım
Çağları silkelerdik birbirimize yürüdüğümüzde
Sesimiz kırılırdı yapraklar yerlere düştüğünde
Kendimizle örseli bir düşün ıslığı olurdu sevda
Sen canından can koparıp hep bana verirdin

Yırtık çığlıklar ülkesini geçerdik biz kimi aşkla
Dizginleri kopmuş bir hayatın sevdalı yelesiydik
Zamanın kapsülleri patlardı birbirimizi özledikçe
Yiterdik buzdan yeni arınmış boz topraklarda
Karanlık denizler gibiydi bazen yalnızlığımız
Bütün çiçekler menekşe olurdu kadın ellerinde
Sen sevincin ve umudun destelerini bana verirdin

Ruhundan bal sağar, özleme karıştırırdım ben
Ruhumdan arındırdığım sözcüklerle şiir dokurdum
Umurumda bile olmazdım kimi aşkın labirentinde
Korkular ölümlerle sevişirdi hayatın ırak çöllerinde
Bir yanım kaynayan kazan, diğer yanım aşktı sende
Hep başkalarının mor acısıydı umarsızca çektiğimiz
Sesinin benliğimi saran şefkatiyle sen benim sevimdin