* Karanlık Çöküveriyor Yılgınlığıma *

gözümün nuru,
gönlümün ateşi,
yokluğunda
günah tohumu gibi boy salan hüznümü
çattttt…diye kıramıyorum tam orta yerinden
tılsımla bağlı bileklerim kollarımdan
koluma sürmüyorum içimin yakan sızısını
yüreğimde zamanı yırtıyorum parça parça
karanlığa ağlıyorum gözyaşlarımı
sokaklarımdaki tutsaklığı kelimelere âzad bırakıyorum
bin efkâr çıkıyor soluğumdan avaz avaz
depresif renkler karmaşası cirit atıyor etrafımda
gözlerim âmâ,
ne yana dönsem Sensizlik
ne yana çarpsam kahreden yokluğun
kilitleniyor baharlarım renklerin kuzgunîliğinde
gerçeğin çelik soğuğu batıyor tam böğrüme
ağzım ardına dek açık
nefessiz,
çaresiz,
nevbaharsız kalıyorum ay buluta girince
paslı yalnızlık yavaş yavaş ayaklarımdan
ruhuma doğru tırmanıyor pis sırıtışlarda
gözlerim devriliyor sökülmüş uykularıma
kendi kendine kanayan güllerimden kan damlıyor
toprağın buğulu tenine
ve yılgınlığıma usulca çöküveriyor simsiyah karanlık