Karanlık Çökünce

Karanlık çökünce başlar benim günüm,
Sabahlarım olmaz, gridir güneşim, gün batımıdır şafağım.
Karanlık çökünce kanar benim kalbim,
Sızlar bir yıldız kaydığında yaralarım,
Muamma gelgitlerim yüzünden şahlanır gözlerim, oluk oluk taşar pınarlarından gözyaşlarım.

Bu şiir bir isyan çığlığıdır.
Bu şiir aşka sitem, ayrılığa ağıttır.
Bu şiir tanrıya yakarış, hayata acı bir bakış, gönlümü aklıma karşı bir uyarıştır.

Karanlık çökünce başlar uykusuzluğum, çünkü peşimi bırakmaz gündüz düşlerim.
Uyku nedir bilmez bilincim, zira sancılı bir veda yüzündendi gecelerimin gündüzüm oluşu,
Ve gözlerimde asılı kalan korkunç bir veda sahnesi yüzündendi gündüzlerimin matem rengine bulanması.
Beynimi kemiren, hatırladıkça beni korkutan, bu sancılı vedanın gözkapaklarıma sirayet eden sızısı yüzündendi günlerce uykusuz kalışım.
Yani gidişin, yani terk edilişim, yani senin yüzündendi bu perişan halim.

Bu şiir gönlüme bir çağrı,
Aklıma bir ihtardır.
Bu şiir geride bırakılanın dilinden gidene bir muhtıradır.
Bu şiir bir savaş ilanıdır.

Karanlık çökünce başlar aklımla savaşım.
Aklım seferberlik ilan eder, görev başına çağrılır bütün fikirlerim.
Silah altına alınır hayal kırıklıklarım.
Karanlık çökünce başlar tüm korkularım.
Çünkü kalbimin en zayıf yanıdır korkular.
Ah benim şu korkularından sıyrılamamış kalbim,
Sonumuz olacak korkaklığın.
İşte bu zayıf anından faydalan aklım, komutayı ele geçiriyor, ve sana karşı karanlık bir isyan başlatıyor.
Bu isyan, bir intihar hareketidir.
Farketmez; silah, ip, zehir...
En makbulü, en çabuk öldürenidir.
Bak, duyuyor musun kalbim?
Bitiyor işte içimin fırtına öncesi sessizliği, üşüyor kanım, say ki mahşer yeri ağzım dilim.

Bu şiir gönlüme haykırış, aklıma bir yalvarıştır.
Bu şiir bir ölüm fermanıdır.
Bu şiir kalbimi kuşatan kanlı bir işgaldir.
Bu şiir ölüme yazılmıştır.

Karanlık çökünce başlar kalbimin direnişi, lakin yenilgi kaçınılmazdır.
Çünkü aklımın kanlı infazları yüzünden, dehşete düşmüştür duygularım.
Bu nasıl bir vahşettir ki tanrım;
Ölümün en çirkini, aklımı zehirlemiştir.

Karanlık çökünce başlar Azrail ile pazarlığım, bir tarafta ölüme müptela aklım, diğer yanda hayata meftun kalbim var.
Gidişinle başlayan bu savaş, yokluğunda bozulan dengeler, belli ki işine gelmişti Azrailin.
Ölüm kaçınılmazdı anlayacağın..
Gidişinle zaten yorgun ve çokça da yaralı olan kalbim,
Son duygu neferini de kaybedince çaresiz teslim olacaktı zaten ölüme...
Ruhum ise duymuyordu kalbimin yardım çığlıklarını, oldum olası korkaktı zaten.
Ah sevgilim, kalbim, aklımla daha ne kadar savaşabilir, inan bilmiyorum.
Zira her geçen gün biraz daha kan kaybediyor kalbim, zayıflıyor direnişi...

Bu şiir çoğalan acılarımın çığlık çığlık dile gelmesidir.
Bu şiir içimde sağ kalan son duygu neferlerimin kurtarılma çabasıdır.
Bu şiir duygu cesetlerim için kazılan toplu bir mezardır.
Bu şiir aklımla kalbim arasında yaşanan savaşın bitmesini isteyen bir ateşkeş çağrısıdır.

Karanlık çökünce başlar sızlamaya vicdanım. Her sızısı bir itidal çağrısıdır aslında...
Lakin sonuçsuz kalınca vicdanımın arabuluculuk çabaları, ne yapsın garibim, kabuğuna çekildi o da, sonuçsuz kaldı yani barış görüşmelerim.

Bu şiir kalbimin son sözleridir.
Bu şiir son nefesini veren duygularımın acı serzenişleridir.
Bu şiir aklımın zafer çığlığı, gönlümün ölüm ilanıdır.

Karanlık çökünce eyleme dönüşen bir intihar hareketiydi bu şiir.
Aklım ihtilal planları yaparken geceleri,
Ve planlarını gerçekleştirirken içimde,
Ve sen uzakta, gününü gün ederken o sıra,
Ben, burada ölümle cebelleşiyordum.
Siyah acılar damlıyordu gönlümün son sayfasına,
Ve ben bu şiirde azrailin gözyaşlarıyla kirleniyordum.
Ah sevgilim!
Böylesi bir ölüm, böylesi bir son, ne acı bir vedadır dünyaya.
Ne çirkin bir terk ediştir hayatı...

Ah benim gönülden sıyrılmış aklım, zaferin kutlu olsun.
Artık atmayan kalbimi, iftiharla sunabilirsin sevgilinin avuçlarına...
Zira bu şiir, karanlık çökünce yazılan bir intihar mektubudur.
Ve bu vakitsiz intihar, sevgiliye son armağanımdır.
Yani bu şiir, maktulün dilinden failine adanmıştır.

Burhan Çay
10.03.2024