Karanlık Çığlıklar Şiiri - Murathan Aldemir

Henüz büyümek için çok küçüksün ufaklık
Yaralarını annen sarıp, başını baban okşuyor senin
Üzülünce ağlayıp, sevilince yüzün gülebiliyor senin
Henüz büyümek için çok küçüksün ufaklık.

Şimdi gök yüzüne bakmanın vakti değil
Senin aradıkların toprağın altında kalan hayatlardır.
Canı yandıkça nefes alabilen hayatlar,
Karanlığın içindeki çığlıklardır.

Tanrının dışlanmış çocuklarıyız bizler !
Diğer insanlar gibi hissedemez yahut konuşamayız
Onlar gibi ağlayamaz, onlar gibi aşık olamayız
Tanrının lanetleriyiz bizler !

Henüz büyümek için çok küçüksün ufaklık
Toz pembe masallara inanıp, insanlara güveniyorsun
Özel olduğunu zannedip, herkes gibi yaşıyorsun
Henüz büyümek için çok küçüksün ufaklık

Bırak savursun bu fırtına ruhunu olabildiğince
Düştüğünde kalkmayı tek başına öğrenmelisin
Kayıp bir geleceğin bekçisi olmak yerine
Mutlak bir geçmişin hükümdarlığını yapmalısın

Kaybettikçe büyüdüğünü, büyüdükçe azaldığını
Ve azaldıkça kazandığını öğrenmelisin ufaklık