Karanlık çağın çocukları Şiiri - Akın Akça

Ne yaptınız bunca zaman.
Bir güneş doğmuştu
akıl çağından önce.
Alıp ele yumağı
oynadınız öylece.

Ne oldum delisi bunun ve velisi
kışlalar
ardından insanlar sivilden
ve sonra da
garip
çirkef
politikalar.
Ama hep yok muydu da bu
ki ola eğitmen, akıl çağı yüreğe
ve hep yok muydu da ki
tek tük,
-cüsse yığınlardan kıstas
denegelecek-
olacak olan kalifiyelere
götürmüş gelen,
umuda nazır beşik,
üç beş dua kabzımalı
insan selleri...

Akıl çağı, akıl çağı,
her şeyin bir zamanı var size göre.
Oysa zamandır zamansız
-aynı şey gibi görünse de,
insanın bir his doğuyor içine-
aşk; bazen,
belki;
daimi

'Çoluk hiç olamadık ki' mi
derler? Siz doğdunuz biz
böyle, bulduğumuza mı soğuduk
derler,
bulduğumuza doğduk;
oysa hep hepimiz dünyadayken

Ortanca zamanların
boğuk nesnesinde sıkışıp kalmış
tül ve şamdan,
tuğla koridordaki sise güven
doğru yola götürmesi beklenen.

Katre katre
dünyevi emek
ve at başı bunla atın fotofinişi,
talebetmek;
içinde, kalbinde dururken iletken
, cüzzam adasının
ila dışından doğru
girmeye çalışırken
para için biçilen cüzdana
miktar mikrobu nektarın …

Beyaz,
siyah
ve bir köprü, gökkuşağı...
Beyaz,
siyah
ve bir köprü.
Ama bir de aklımız var.
Az daha..
akıl, yukarı, ileri bakar.
Bir büyük güneş
yürek, samimi...

Sarmalasın yaz
ve öncesinde, ilkbahar …

*
Ama resim, şu tablo,
hareket mi ediyor;
ikincil kişiliğinin
şatonun merdiven eşiğinde,
inecek
incecik, püfür püfür
rüzgarında bilumum şeffafın,
sessiz sakin bakışlı duruşlu,
ama yakarışından nakş vamp
hayaleti beklediğin…
Buğusu elindeki
şamdandaki mumun koridorda
yakıtını yaktığından genzinin,
pörtlemiş gözlerin,
alev alev sözlerin.
Tül ve şamdan.

Tüm o akıl çağına
sonradan gelenlerin
haricinde,
iki kişi daha var o koridorda! !

‘Sade olsun’ derler, onlar:
‘hayat karışık,
ama bundan ortaya çıkacak şey
sade olsun’ yani…

~Prensiplerin kendin,
kendinse kendine güvenin.
Güvenin bendin, surlar güneşin.
Güneş, güneşler;
diğerlerin.*
~Faydaların çabalar,
zorluklar kışkırtıcın.
İçin kendin;
ışıksa içindeki, beğendiklerin.*

Başlıyor yeni günler;
hepsi, birbirini takibediyor.
Kayda değer bir ses,
bir öngörü
sanat diyor, sükunet …
Takat gerek için bunun, metanet.
Kendini varet;
bir ü ürü, 2.si görür
“Gaip-sönük görünürlü”.

Bu dünya,
haça çekilmiş İsa adına
haça çekilen başka insanların
haça çekenlerin bilinçaltlarına
yer etmiş habis bazı uzuvlarca
ödettirildiği kefaretin..
ve Avusturyalı SS’in
-“Ben Avusturyalı değilim ki,
neden bir tutuyorsunuz”
diye Türk’e sitem eden
Yeşiller’den birinin
dili tezatı yakarışıyla (!) -
Alman adına katlettiği
Yahudinin,
İsraillinin katlettiği
Araplar olduğu,
21 yy çağdaşı bir Teksaslısının,
iş başı yaptığında daha
atlayıp yatlara turlara fırlayan
Sarkozy ile
-o da, üç beş puan fark ile-
Royal kültür bakterisini deldiği.
Anlanması manasız
bağlara beyaz bağcık
çekmek gerek,
sürmeli beyaz boya.
Kar yağmalı,
her yer zaten çünkü
en ak pak.
Biraz boya kuşansa
daha kötü olamaz
Ama belki kendine gelir uyanır,
silkinir
Filiz ve Berkant
“Sevgilim”de
ve filmin sonunda
o traş köpükleri gibi şeyleri
yanaklarına bulanmış,
karanlıkta titreşen gölgesiyle
sabit, tutarlı ışığın
kadın Eraserhead’de …

Şövalyenin çelik zırhları
üzerine çekilen sürme
oynak bir tül kadar sade
üzerine çift taraklı
kar baltası inende.

Ağlama duvarı değil bu.
Mutluluk, mutluluk.

-