Karanlık Bir Yansıma Şiiri - Yakup Günel

Kör bir kurşunla vurulmuşum,
Gözlerim dalar boşluğa amansızca.
Bir sancı oturur yüreğime,
Söküp atmak isterim ama nafile...
Paslı bir bıçağın bıraktığı iz gibi...
Kalır yüreğimin ta ortasında.

Ruhum haykırıyor,
Bedenim eriyor günden güne.
Geçen günlerin izi...
Geçmeyen günlerin acısı...
Kalır yüreğimin ta ortasında.

Tükeniyor insan bir şekilde,
Belki doğru yerde...
Belki de yanlış yerde...
Olması gereken yerde oldu belki...
Belki de hiçbir yerde de olamadı.

Varlığı yokluğunun bir parçası,
Yokluğu varlığının esiri misali...
Kan akıyor ruhumdan acı vererek.

Gözyaşları islatmiyor bile artık dökülen yerleri,
Kan çanağı olmuş gözlerim...
Ne de yapsam bomboş şimdi ellerim.
Unutabilmenin acısı...
Hatırlayabilmenin zorluğu...
Sanki her an gelecekmiş gibi her şeyin sonu.

Çelişki yaşatır her şey bu hayatta.
Kâh ağlatır,
Kâh da güldürür.

Uzaklaşırim yavaş yavaş,
Her şeyden ve de herkesten...
Güneşin soğukluğu doldurur içimi,
Buz keser düşüncelerim.
Bir soğuk esinti doldurur içimi.

Karanlık ışıkların renksiz parıltıları gibi...
Sessiz çığlıkların derin uğultuları gibi...
Karanlık birer yansımadan ibaret kalır,
Hislerim ve de düşüncelerim...